Marco Gonzalez to stanowisko archeologiczne w południowej części karaibskiej wyspy Ambergris Caye, w Belize, 8 km na południe od San Pedro. Obecnie jest ze wszech stron otoczone manglarem. W przeszłości, w epoce późnopreklasycznej i w okresie klasycznym był to jednak ważny port przeładunkowy na jednym z najważniejszych szlaków handlowych Mezoameryki. Szlak ten prowadził z północy Jukatanu wzdłuż wschodniego wybrzeża półwyspu i Mezoamerykańskiej Rafy Barierowej. Z Marco Gonzalez łodzie płynęły w głąb lądu, korytem rzeki Belize, która rozpływa się dalej, w okolicach stanowiska archeologicznego Buenavista del Cayo na rzeki Macal i Mopan.
Stanowisko archeologiczne Marco Gonzalez leży 8 km na południe od San Pedro. Było zatem znane od dawna mieszkańcom wyspy. Obecnie zajmuje niewielką przestrzeń około 200 na 350 m, resztę zakrywają czerwone (Rhizophora mangle) i czarne (Avicennia nitida) mangrowce. Na terenie samego stanowiska rośnie mangrowiec biały (Laguncularia racemosa), chaca (Bursera simaruba), (Cameraria belizensis), palmy Sabal sp. i Thrinax sp. Jak do tej pory znaleziono to tylko 49 struktur. W północnej części stanowiska były one zlokalizowane wokół kilku placów. Część południowa zdaje się bardziej chaotyczna. Większość struktur to niewysokie platformy. W latach 1984-1994 wykopaliska archeologiczne przeprowadzili tutaj Elizabeth Graham i David M. Pendergast.
Marco Gonzalez – ważny port na głównym szlaku handlowym Mezoameryki
Wykopaliska ujawniły obecność późnoklasycznej ceramiki z północnych Nizin Majów (np. Teabo Red, Tabi Gouged-Incised…) oraz ślady handlu dalekosiężnego (m.in. Tohil Plumbate z Soconusco czy Fine Orange z Tabasco). Marco Gonzalez dzieliło tylko 20 km od przybrzeżnych ośrodków Majów w rejonie Northern River Lagoon, gdzie znajdowano ceramikę z Doliny Belize. Ujście Rzeki Belize znajduje się 43 km na południe, a sama rzeka była żeglowna aż do rejonu Buenavista del Cayo (112 km w górę rzeki). Jeszcze w XX wieku statki rzeczne docierały do San Ignacio w Cayo (9 km od Buenavista), które dla chicleros i archeologów było bramą do Petén.
Miasto muszli
Charakterystyczną cechą Marco Gonzalez jest powszechne wykorzystanie prócz wapienia, jako materiału konstrukcyjnego muszli, przeważnie Strombus gigas. W głębi kontynentu był to cenny materiał służący do wyrobu artefaktów, w tym przede wszystkim instrumentów muzycznych. Z materiału archeologicznego wynika, że Marco Gonzalez było zamieszkiwane bezustannie aż do około 1500 n.e. kiedy zostało porzucone, gdy podniesienie poziomu wody w Morzu Karaibskim doprowadził do zabagnienia okolic stanowiska.
=> Stanowiska archeologiczne Mezoameryki
Bibliografia:
Graham, Elizabeth; Scott Simmons (2011) Recent Investigations on Ambergris Caye, Belize. „Archaeology International” 15:24–28
Simmons, Scott E.; Elizabeth Graham (2016) Maya Coastal Adaptations in Classic and Postclassic Times on
Ambergris Cay Belize. (in:) Margaret Patton & Jessica Manion (eds.) Trading Spaces: The Archaeology of Interaction, Migration, and Exchange. Proceedings of the 46th Annual Chacmool Archaeology Conference, Chacmool Archaeology Association,
University of Calgary, Calgary. pp. 167-180.
Reed, James (2023) Explorations at Marco Gonzales, Belize, and the 2023 Field Season. „IMS Explorer” 51(8):20-23.
Jeden komentarz