Ameryka Środkowa, natura, przyroda Jukatanu, fauna, bocian, dławigad, ptaki
Dławigad amerykański (Mycteria americana) długo uważany był za ogromny gatunek ibisa, dopóki badania nie dowiodły, że jest to… bocian. Zamieszkuje kontynenty Ameryk: sporą część Ameryki Południowej, Amerykę Środkową i część Southwestu, czyli południowo-zachodnią część USA oraz na Florydzie. Na Jukatanie spotykamy je na rozlewiskach Ria Lagartos, w północno-wschodniej części półwyspu
Jak wygląda dławigad?
Dławigad amerykański (Mycteria americana) ma sylwetkę typową dla bociana, jednak posiada lekko zagięty na końcu dziób w odróżnieniu od obu bliższych naszym sercom gatunków. W odróżnieniu od naszych bocianów, jego głowa i kark są pozbawione piór. Dorasta do 115 cm przy maksymalnej rozpiętości skrzydeł 180 cm. Samce są nieco większe od samic i osiągają wagę do 3,3 kg. Samice mają maksymalnie 2,8 kg wagi. Poza tym nie widać między nimi dymorfizmu płciowego. Stopy dławigada w okresie godowym robią się intensywnie różowe.
Na co polują dławigady?
Dławigady amerykańskie (Mycteria americana) polują głównie na ryby. Nie gardzą jednak owadami. W porze deszczowej, kiedy woda przybiera, sporą część diety dławigadów stanowią kraby, z dodatkiem żab i owadów. Ryby stają się wtedy nieco trudniej osiągalne. Poluje głównie na ślepo, brodząc z dziobem zanurzonym w wodzie, co sprawdza się przy bardziej przy większym zagęszczeniu ryb, przy niższym poziomie wody w trakcie pory suchej. Dostosowując pracę nóg do jej głębokości.
Koło życia amerykańskich bocianów
Dławigady amerykańskie (Mycteria americana) gniazdują w koloniach. Podobnie jak polskie bociany, wiją z patyków gniazda o średnicy około metra na drzewach. Sezon godowy zaczyna się wraz z opadem poziomu wody i trwa około czterech miesięcy. Bociany składają w następstwie trzy do pięciu jaj w odstępie do dwóch dni. Są one wysiadywane przez oboje rodziców. Gniazdo nigdy nie pozostaje niedozorowane, ponieważ amatorami bocianich jaj są szopy, karakary, sępniki i jastrzębie. Rodzice karmią swoje pisklęta poprzez regurgitację.
Młode wykluwają się po 27-32 dniach i po wykluciu są szare, ale pokrywają się białymi piórami w ciągu dziesięciu dni. Połowę wysokości rodziców osiągają mniej więcej w ciągu miesiąca. Po półtorej miesiąca pióra na końcówkach ich skrzydeł szarzeją, w odróżnieniu od osobników dorosłych zachowują jednak upierzenie głowy i szyi, a ich dzioby są żółtawe. Dojrzewają po czterech latach. Ich głównym wrogiem są do tego czasu szopy, jastrzębie i karakary czubate.
Wyprawy ornitologiczne na Jukatan: do Meksyku, Belize i Gwatemali
Poszukiwanie zaginionych stanowisk archeologicznych, pozwala na bliskie obcowanie z przyrodą i rozpoznawanie wielu wartościowych miejsc obserwacji ptaków. Stany Quintana Roo, południowo-wschodnie Campeche, departament Peten w Gwatemali i zachodnie Belize mają idealne warunki na wyprawy ornitologiczne. Jako pierwszy ornitologiczną wartość Jukatanu opisał jeszcze John L. Stephens (1843) Incidents of Travel in Yucatán, vols. 1 & 2, a jednej z wypraw Stephensa i Catherwooda towarzyszył kolekcjoner:
„…dr Cabot otworzył przed nami wrota do nowych zainteresowań i pokładów piękna. Aby móc zacząć wreszcie działać jechał sam pierwszym powozem i nim ujechał daleko dostrzegliśmy lufę jego broni wystawioną na bok, a chwilę później padającego ptaka.” – tłumaczenie autora). W dzisiejszych trudnych czasach upadku i powszechnej degradacji środowiska naturalnego, autor pozwala w swojej obecności jedynie na polowanie z teleobiektywem.
Dobre stanowiska na spotkanie dławigadów amerykańskich z bliskiej odległości leżą na rozlewiskach Ria Lagartos, w północno-wschodniej części półwyspu Jukatan.
© Przemek A. Trześniowski | archeologia.edu.pl
=> Przyroda Jukatanu i Ameryki Środkowej
Jeden komentarz