Mezoameryka, natura, przyroda, ptaki, jastrząb, hakodziób
Jednym z najbardziej spektakularnych gatunków ptaków drapieżnych, zamieszkujących Półwysep Jukatan jest hakodziób amerykański (Chondrohierax uncinatus), hook-billed kite. Należący do rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae) olbrzym zamieszkuje kontynenty Ameryk od północnej Argentyny po Rio Grande w Teksasie (południowe USA). Hakodziób amerykański preferuje wilgotne lasy nizinne oraz lesiste rozlewiska, a to za sprawą dość specyficznej jak na takiego drapieżnika diety. Pomimo całkiem niemałego rozmiaru hakodziób amerykański poluje głównie na ślimaki, wspinające się po pniach drzew. Dietę hakodziobów uzupełniają małe gady i płazy oraz owady. Sezon godowy hakodziobów ma miejsce w porze deszczowej. W gnieździe znajdują się zwykle dwa jaja, doglądane przez oboje rodziców. Hakodzioby zdają się tworzyć klany, liczące od kilku do kilkudziesięciu osobników.
Wyprawy ornitologiczne na Jukatan: do Meksyku, Belize i Gwatemali
Poszukiwanie zaginionych stanowisk archeologicznych, pozwala na bliskie obcowanie z przyrodą i rozpoznawanie wielu wartościowych miejsc obserwacji ptaków. Stany Quintana Roo, południowo-wschodnie Campeche, departament Peten w Gwatemali i zachodnie Belize mają idealne warunki na wyprawy ornitologiczne. Jako pierwszy ornitologiczną wartość Jukatanu opisał jeszcze John L. Stephens (1843) Incidents of Travel in Yucatán, vols. 1 & 2, a jednej z wypraw Stephensa i Catherwooda towarzyszył kolekcjoner: „…dr Cabot otworzył przed nami wrota do nowych zainteresowań i pokładów piękna. Aby móc zacząć wreszcie działać jechał sam pierwszym powozem i nim ujechał daleko dostrzegliśmy lufę jego broni wystawioną na bok, a chwilę później padającego ptaka.” – tłumaczenie autora). W dzisiejszych trudnych czasach upadku i powszechnej degradacji środowiska naturalnego, autor pozwala w swojej obecności jedynie na polowanie z teleobiektywem. Hakodzioby amerykańskie w Meksyku najłatwiej jest spotkać w wilgotnych lasach tropikalnych regionu Rio Bec w południowo-wschodnim Campeche.
© Przemek A. Trześniowski | archeologia.edu.pl